Wygląd i cechy yorka

Mimo swego małego wzrostu Yorkshire musi być zbudowany proporcjonalnie. Jego zgrabna sylwetka o formacie zbliżonym do prostokąta daje wrażenie doskonałej harmonii zarówno w statyce, jak i w ruchu. Pomimo delikatnego kośćca piesek ten musi zachować sprężystość i zwartość. Porusza się zwinnie i pewnie. Prezentowany nosi się dumnie, lubi być podziwiany. Zadbana szata sprawia imponujące wrażenie.

• Głowa i czaszka

Głowa proporcjonalna o równoległych liniach kufy i pokrywy czaszki. Stop delikatnie zaznaczony, podkreślany przez sposób czesania i spinania włosków. Policzki delikatnie wymodelowane. Kufa dobrze rozwinięta, nigdy ostro zakończona, jej długość nie powinna przekraczać połowy długości głowy. Zbyt krótka kufa stanowi poważną wadę, zwykle towarzyszy okrągłej czaszce z dużymi, wypukłymi oczami. Zmienia to bardzo wyraz głowy, nadając jej wygląd sztuczny, lalkowaty i wystraszony. Przy zbyt krótkiej kufie występują także często braki uzębienia, zęby są maleńkie, nierówne, żuchwa słabo rozwinięta. Zdarzają się wady zgryzu ( tyłozgryz ).

Mimo, że york jest małym psem do towarzystwa, to i tak musi mieć poprawne uzębienie, jak inne teriery, a także normalnie wykształconą kufę, o równych, mocnych szczękach. Oczy yorka, zgodne ze standardem, są nieduże, minimalnie owalne, bardzo ciemne. Powieki przylegają ściśle i są całkowicie wypigmentowane. Bardzo ważny jest wyraz oczu, ich bystre spojrzenie, zdradzające dużą inteligencję i ciekawość świata, tak charakterystyczne dla tej rasy. W momentach znacznej ekscytacji mamy wrażenie, iż w oczach yorka igrają iskierki. Uszy stanowią ważny element wpływający na wyraz głowy. Małe, trójkątne, skierowane do przodu i dość wysoko osadzone, są bardzo pożądane. Małżowina uszna jest dość delikatna, lecz na tyle sztywna, aby bez problemu ucho stało prosto. Nisko osadzone, duże, mięsiste uszy zwykle ,, rozjeżdżają się” na boki, często też mają tendencję do załamywania się lub zwisania. Odpowiednio ostrzyżone dadzą się troszkę ,, podratować”, jeśli fachowo zepniemy włoski na uszach gumką. Niestety, często zbyt duże ucho, źle przygotowane, umieszczone na niestarannie uczesanej głowie sprawia, że patrząc na yorka z przodu widzimy długowłosą, ,,zmartwioną mysz”.

• Szyja, korpus i kończyny

Dość długa, dumnie noszona szyja powinna płynną linią opadać od karku, przez długi, dobrze rozwinięty kłąb, do idealnie równego grzbietu. Zakończeniem tej linii jest nieco ukośnie do góry noszony, prosty ogonek. Prawidłowo ustawiona i noszona szyja sprawia, że nasz yorkshire ma dumną postawę, tak bardzo poszukiwaną przez amatorów tej rasy. Płaska, dość długa i ukośnie ułożona łopatka sprawia, że w połączeniu z doskonale ukątowanym ramieniem przednia kończyna porusza się płynnie, mając długi wykrok. Łokcie ściśle przylegają do klatki piersiowej, a przedramię jest ustawione idealnie prostopadle do podłoża.

Klatka piersiowa jest wystarczająco szeroka, aby organy wewnętrzne mogły rozwijać się poprawnie. Rękojeść mostka lekko wysunięta ku przodowi sprawia, że przy prawidłowo ułożonym przodzie yorkshire ma delikatnie zaznaczone przedpiersie. Dolna linia klatki piersiowej przebiega na wysokości łokci, przechodząc płynnie w nieznacznie podkasany brzuch. Lędźwie mocne, niezbyt długie, zad nie przebudowany, ani zbyt ścięty. Kości miednicy dobrze rozwinięte. Linia grzbietu od kłębu do nasady ogona idealnie prosta. Tak w postawie, jak i w ruchu. Kończyny tylne powinny stanowić doskonałą siłę napędową. Uda są długie, dobrze umięśnione. Stawy kolanowe zdrowe i nie chwiejne. Podudzie tej długości co udo, staw skokowy mocny, dobrze zaznaczony. Stopa ( odcinek od stawu skokowego /pięty/ do łapy) krótka, ustawiona prostopadle do podłoża. Kątowanie kończyn powinno być na tyle głębokie, aby yorkshire mógł wykorzystać ich siłę napędową i poruszać się płynnie, dziarsko i sprężyście. Jak na tak małego psa powinien on poruszać się długim krokiem, a akcja kończyn przednich i tylnych powinna być harmonijna i dynamiczna. Dużą wadą jest podskakiwanie, zaplatanie i krzyżowanie łapek, wyrzucanie przednich kończyn w górę, utykanie. W postawie i w ruchu kończyny są równoległe i ustawione dość szeroko.

Korpus yorka nie może sprawiać wrażenia płaskiego. Patrząc na tego małego pieska i dotykając go powinniśmy odnieść wrażenie, że jest jędrny, sprężysty i żywotny, a także niezwykle ujmujący i elegancki. Ogon kopiowany w ½ długości, prosty, noszony ukośnie do góry ( nigdy pionowo lub podwinięty) powinien kłaść kres górnej linii korpusu, dając mu w ten sposób wygląd raczej krótki. Pieski muszą mieć oba normalnie rozwinięte jądra w mosznie.

• Włos i barwa

Włos jest największą ozdobą rasy. Długi, idealnie prosty, cienki i jedwabisty. W dotyku ciężki, lejący, sprawia wrażenie chłodnego i śliskiego. Pokrywa równomiernie całe ciało od noska do końca ogona. Rozdzielony przedziałkiem biegnącym przez „całą długość” psa, spływa po obu stronach ciała, sięgając ziemi i tworząc imponującą, iście królewską „szatę”. Doskonały w gatunku jest połyskliwy, jakby metaliczny. Kiedy piesek biegnie- faluje i błyszczy niczym jedwabna materia. Najdłuższy na głowie, gdzie broda i wąsy sięgają ziemi, mieni się trzema kolorami złota: najciemniejszy przy skórze, lekko jaśnieje w środkowej części, by zakończyć się ciepłozłotym odcieniem tuż przy końcówkach. Włosy u podstawy uszu oraz po bokach głowy są o ton intensywniejsze w barwie. Jakiekolwiek „smolenia” ( czarne lub szare pasma) a także wyblakły, białawy lub piaskowoszary kolor stanowią poważną wadę. Jedynie u bardzo młodych osobników, zanim włos osiągnie ostateczną barwę i długość, toleruje się ciemniejsze pasemka na czole i bokach głowy. Zwykle ta przebarwienia powinny zniknąć około 12. miesiąca życia. Intensywnie złoty włos okrywa również klatkę piersiową, przednie kończyny od łokcia w dół oraz tylne, gdzie znajduje się po wewnętrznej stronie ud, na wewnętrznej stronie kolana i od stawu skokowego w dół, okrywając całą kończynę.

Okolice odbytu i spód ogonka porasta także włos w kolorze złota. Ciemnoniebieskostalowy ( a nie niebieskosrebrny !) kolor rozciąga się od tyłu głowy, poprzez łopatki, boki uda, aż do końca ogona. Na całej powierzchni ciała kolor jest intensywny, bez domieszek włosów rudych, siwych, bez smug, pasów i łat. Stalowociemnoniebieski włos najciemniejszy jest przy cebulkach i na ogonku, gdzie powinien zakrywać miejsce jego cięcia. Obie barwy włosa są doskonale wysycone , co jest jednoznaczne z występowaniem dobrego, ciemnego pigmentu nosa, powiek, pazurków i poduszek łap- które powinny być czarne- a także z kontrastowym rozgraniczeniem „podpalania” i „płaszczyka”. Rozlanie barwy złotej w obszar niebieskiej a także „zaciemnienie” złota są wysoce niepożądane. Kolor, o którym mowa w standardzie, odnosi się do dorosłych samców i dojrzałych suk, które jeszcze nie rodziły. Sierść suczek, które były już matkami, a także sierść starszych psów, ma tendencję do odbarwiania się, co często następuje miejscami, tworząc nieciekawe pasma lub plamy, lub, szczególnie u suk, następuje bardzo znaczne rozjaśnienie kolorów szaty, czasem aż do szarobiałego.

Natomiast sierść szczeniąt i osobników młodych jest znacznie ciemniejsza, często prawie czarna. U małych szczeniąt pożądane jest intensywnie złote podpalanie na łapkach, pod ogonkiem, nad oczami, na policzkach i brzegach uszek. Siwe włoski na głowie w wieku 7-9 tygodni wróżą raczej, że yorkshire, gdy dorośnie, będzie bardzo jasny, często prawie biały. Szczenięta powinny być dobrze owłosione. Ich sierść winna być obfita, miękka, gęsta lecz o cienkiej, śliskiej strukturze. Łysinki, włos rzadki, słaby, bardzo krótki, sztywny, wełnisty i lokowaty nie rokują dobrze.

• Waga i wzrost

Wzorzec mówi o wadze do 3,2 kg i wzroście do 25 cm. Kilka lat temu niebywale modne i poszukiwane były maleńkie yorkshire, często ważące nie więcej niż 1,2 kg, a niekiedy i mniej. Wzrosła wówczas ogromnie liczba właścicieli suczek, produkujących maleńkie, rachityczne i skarłowaciałe yorki, które tylko w niewielkim stopniu przypominały te dumne, eleganckie i tak podziwiane pieski. Krzykliwe, nerwowe, często kalekie karzełki, porośnięte rzadkim, jasnym, marnym włosem, trzęsące się nieprzerwanie, nadal stanowią niestety duży procent populacji tej rasy w kraju. Prawdziwy yorkshire to piesek zgrabny, dziarski, zdrowy, niezwykle ujmujący, dumny w postawie i ruchu. Wiodący hodowcy preferują okazy w górnej granicy wzrostu i wagi ponieważ takie psy, najczęściej doskonale zbudowane, jednoczą w sobie wszystkie pożądane cechy rasy. Są efektowne, zdrowe i łatwiej się rozmnażają, wydając na świat równie wartościowe potomstwo. Wydaje się, że minęła już moda na karłowate yorki.

• Wady

Wszelkie odchylenia od wzorca uważamy za wadę i należy ją oceniać stosownie do stopnia znaczenia. Najczęściej spotykane wady:

1. Wadliwy wyraz głowy: wypukłe oko, krótka kufa, okrągła czaszka

2. Zbyt długa kufa z opadającą linią nosa

3. Ciężkie, opadające uszy, duże oko, okrągła ciężka głowa

4. Zbyt krótka szyja, zapadnięty kłąb, wypukłe lędźwie- wada bardzo częsta

5. Piesek zbyt długi, krótkonożny bez kłębu, linia grzbietu wznosi się w kierunku zadu

6. Pies zbyt długi, linia grzbietu opadająca

7. Za krótki, kwadratowy piesek, wysokonożny, za płytka klatka piersiowa, stromo ustawione kończyny, pionowo noszony ogon

8. Słabo owłosiony, źle przygotowany york ze zbyt nisko noszonym ogonem

9. Przodozgryz

10. Tyłozgryz

11. Wnętrostwo ( brak jednego lub obu jąder)

12. Nie zarośnięte ciemiączko

13. Wszelkie wady umaszczenia takie jak: zbyt rozjaśnione kolory, smugi jasne lub ciemne, brudnoszary, wybielony kolor podpalania, jasny, srebrny, szary lub czarny kolor „płaszczyka”, wyrudzenia na grzbiecie, rozlany kolor złoty, który prawie całkowicie wyparł kolor stalowociemnoniebieski, smolenia na głowie, brak pigmentu, białe znaczenia

14. Nieprawidłowa struktura włosa: włos wełnisty z tendencją do lokowatości ,matowy o strukturze waty lub bawełny, zbyt cienki, krótki, fruwający, sterczący, szorstki, duża ilość ostrych włosów, obecność podszerstka, słabo owłosione łapy, łysinki rzadki, słaby włos, lub gruby, zbijający się w strąki. Włos zaniedbany jest również wadą

i cechy yorków